پیشنهاد سردبیر

بحران جدی تفکر غربی این است که نگاه آنان به زن به‌عنوان «زن» است، نه به‌عنوان انسان. انسان، مانند سایر گونه‌های جانوری به دو دستۀ مؤنث و مذکر تقسیم می‌شود. همین تفاوت ظاهری که البته با چاشنی قدرت جسمانی بیشتر جنس مذکر همراه شده،

جنسیت‌‌زدایی از پوشش، نماد جنسیت‌‌زدایی از حقیقت و هویت انسان است. این سبک از لباس‌ها، در واقع حاوی این نکته است که تفاوت‌‌های جنسیتی، هیچ جایگاهی در ذات و حقیقت انسان نداشته و صرفاً برساختۀ فرهنگ، تربیت و آموزش بوده است. پروژۀ جنسیت‌‌زدایی از

بی‌معنا بودن خانواده در غرب زمانی به چشم می‌آید که افسران جنگ نرم ایالات متحده نیز خود طعم تلخ جدایی را چشیده باشند. در آمریکا، حقوق زنان نیز به‌عنوان بازیچه‌ای برای تسلط بر زنان وضع شده است. دولتمردان آمریکایی، زمانی که می‌خواهند کاری کنند،

موج اسلام‌هراسی در اروپا بعد از سال 2001 منجر به تصویب قوانینی در کشورهای اروپایی شد که نافی حقوق شهروندی زنان مسلمان اروپایی، به ویژه حق آموزش، حق کار، حق تفریح و در نهایت آزادی عقیده بود. «در یازده سپتامبر، کمی بعد از ناهار،

زن به دلیل قابلیت به‌دنیاآوردن فرزند، نقش‌برجسته‌ای در جامعۀ آن روز داشته و به‌تناسبِ دارایی‌های مادی و جایگاه اجتماعی‌اش، از منزلت بیشتری برخوردار بوده است. زن دوران باستان، از الهه تا بردۀ جنسی شوهر زن در ایران باستان، جایگاه ویژه‌ای داشته و اولین پیکره‌های

فهم جامعه‌شناسانۀ صنعت بدن، میل به زیبایی و ابرازگرایی بدنی و دیدگاه ظاهرگرایانه نسبت به زنان با نگاه نوین، از مولودهای فضاهای رسانه‌ای و به‌شدت متأثر از صنعت تبلیغات و اقمار آن است. فضای اجتماعی و صنعت بدن پیر بوردیو معتقد است که مراجع

برخی از پست‌هایی که در اختیار خانم‌ها قرار دارد عملاً نمادین‌ هستند، بودجۀ مشخصی ندارند و نمی‌توان با این پست‌ها کاری انجام داد. در سایر مناسبات سیاس نیز، معمولاً سهم اندک و ناچیزی به زنان اختصاص می‌یابد. نقش سیاسی زنان، بعد از انقلاب اسلامی

فوکو معتقد است در جامعه، همواره تلاش می‌شود که تن تحت انضباط قرار گیرد تا جسمی مطیع و فرمان‌بردار به وجود آید؛ بنابراین با ابزارهایی که به‌مرورزمان از خشونت آن کاسته شده، بدن شهروندان رام شده و آمادۀ اطاعت می‌شود. جسم، نزدیک‌ترین و شخصی‌ترین